7 miejsc światowego dziedzictwa w Norwegii, które warto odwiedzić
Poznaj miejsca światowego dziedzictwa w Norwegii. Kryteria przyjęcia na listę światowego dziedzictwa UNESCO są surowe; „Arcydzieła stworzone przez człowieka” to jedno z takich kryteriów. Innym mogą być miejsca dokumentujące wymianę między kulturami lub miejsca będące świadectwem żyjących lub zaginionych cywilizacji.
W nawiasach podano rok wpisania na listę UNESCO
Fiordy Norwegii Zachodniej – Geirangerfjord i Nærøyfjord (2005)
Wodospady nadają fiordom ruchu, głębokie błękitne wody i czyste powietrze uspokajają, a ośnieżone góry zapewniają fiordom perspektywę i dramatyzm. To natura w najlepszym wydaniu, jednocześnie miękka i twarda.
Fiordy Norwegii to widok, który na zawsze pozostanie w pamięci
Miejsce światowego dziedzictwa Naroyfjorden w Norwegii
Miasto górnicze Roros i obwód (1980)
Drewniane budynki w centrum Roros (Røros) i wokół niego znajdują się na liście światowego dziedzictwa. „Bergstaden” zachowało wiele ze swojego pierwotnego stanu z ulicami wytyczonymi na początku XVII wieku i drewnianymi domami z XVIII i XIX wieku
Wybierz się na wycieczkę do kopalni Olav’s, piętnaście minut jazdy od miasta. Tutaj, na gołej górze, widać mnóstwo śladów po 300 latach wydobycia, między innymi odrestaurowaną kolejkę linową. Muzeum Roros odwiedza kopalnie w całej okolicy, a latem wycieczki z przewodnikiem odbywają się kilka razy dziennie.
Urnes Stave Church (1979)
Poza miastem Urnes znajduje się wspaniały i dobrze zachowany kościół klepkowy z czasów średniowiecza
Miejsce dziedzictwa przemysłowego Rjukan-Notodden (2015)
Najnowszym dodatkiem do miejsc światowego dziedzictwa w Norwegii jest Notodden Industrual Site. Przemysłowa kolebka Norwegii jest częścią Listy Światowego Dziedzictwa. Miejsca te reprezentują transformację z biednego kraju w jeden z najbogatszych. Były to rozproszone wioski rolnicze, które stały się wielkim społeczeństwem przemysłowym. Miejsca te reprezentują wyjątkową historię energii wodnej, która została przetworzona na płynne żelazo i nawozy
Obiekty w Rjukan i Notodden są ważną częścią najnowszego dziedzictwa Norwegii
Traena Nordland
Vegaøyan – Archipelag Vega (2004)
Wybrzeże Vega Helgeland to archipelag z dużą ilością płytkich wód. Najbardziej znany z edredonów(przeczytaj o edredonach) i tradycji produkcji puchu z edredonów. Eider Museum to przyjemne miejsce do zdobywania wiedzy. W hotelu Vega Coastal serwowane są dania dla smakoszy oraz panuje przyjemna atmosfera.
Poza Bronnoysund (Brønnøysund) znajduje się góra z niesamowitymi dziurami, Torghatten, którą warto odwiedzić.
Bryggen (1979)
61 zachowanych drewnianych budynków to piękny widok na Vågen w Bergen. Znamy już Bryggen z 1100 roku i od 1350 do 1764 roku; w drewnianych budynkach mieszkali hanzeatyccy kupcy. W 1702 roku Bryggen spłonęło, ale drewniane budynki zostały ponownie wzniesione. Ponadto w 1955 r. część Bryggen spłonęła, a na miejscu pożaru znajduje się dziś Muzeum Bryggens. Stamtąd latem rozpoczynają się codzienne spacery z przewodnikiem.
Przeczytaj więcej o Bergen tutaj
Rock-art-in-Lofoten
Sztuka naskalna Alty (1985)
W Alta znajduje się największa w Europie Północnej koncentracja sztuki naskalnej stworzonej przez myśliwych i wędkarzy. Znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO. W Alta Museum w Hjemmeluft znajduje się ponad 3000 petroglifów i ponad 85 paneli, z których wszystkie mają od 7000 do 2000 lat. Wystawa poświęcona armii i kampanii nad rzeką Alta w czasie II wojny światowej. Pielgrzymka do petroglifów jest przystosowana dla osób niepełnosprawnych dzięki specjalnej ruchomej rampie wokół obszaru petroglifów. W lipcu odbywają się wycieczki z przewodnikami.
Wędrówki Romsdalseggen
Struve Geodetic Arc (2005)
Friedrich Georg Wilhelm Struve zmierzył odległość od Morza Czarnego do Hammerfest – Struve Geodetic Arc – aby dowiedzieć się, jak spłaszczona jest Ziemia w pobliżu biegunów. Jego praca trwała w latach 1845-1855, z pomocą współpracowników. Dane z łuku geodezyjnego Struve, wraz z danymi z innych łuków południków, stanowiły podstawę mapowania i pomiarów w większości krajów Europy Zachodniej do czasu przejęcia technologii satelitarnej w 1970 roku.
