Norweski elkhound to rasa, o której miłośnicy psów zawsze będą mieli coś do powiedzenia. Niezależnie od tego, co ktoś może powiedzieć o tej rasie psów, nigdy nie można zapomnieć, że psy te mają długą historię, która sięga czasów Wikingów. Wikingowie w swoich nieustannych najazdach zawsze nosili przy sobie tę rasę psów z powodów szczególnych.

Elkhound norweski znany jest z bujnej, srebrzystoszarej sierści oraz dostojnego usposobienia. Należy do najstarszych psów w Europie, a ponadto jest narodowym psem Norwegii. W epoce Wikingów, żeglowali z postaciami i wikingami w norweskiej legendzie i sztuce.

W epoce Wikingów pies służył jako obrońca, stróż, pasterz i myśliwy. Dlatego znany jest z odwagi w polowaniu i tropieniu łosi, a także innych dużych zwierząt, w tym wilków i niedźwiedzi. Był to pierwszy pies, który został zaprezentowany w 1877 roku podczas norweskiej wystawy psów.

Szczegóły rasy Elkhound Norweski

Status Elkhounda Norweskiego jest powszechny. Jego żywotność wynosi około 12 do 14 lat, a waga od 22 do 25 kg. Umaszczenie jest średnie, a ich wzrost wynosi od 19,5 do 20,5″. W przeciwieństwie do innych psów, norweski Elkhound wymaga pielęgnacji raz w tygodniu.

Norweski Elkhound może zamieszkać w każdym mieście, a nawet kraju. Jeśli chodzi o minimalną wielkość ogrodu i domu, potrzebuje dużego ogrodu i domu. Poza tym, potrzebuje około 1 godziny ćwiczeń, rodzaj rasy jest pies gończy, a Størrelse jest duży.

Historia norweskiego Elkhounda

Pies ten pochodzi z Norwegii. Początki Elkhounda sięgają ponad 1000 lat wstecz, kiedy to rasa psa o tej samej wielkości i kształcie była wykorzystywana przez Wikingów do polowań i stróżowania. Rasa może sięgać 5000 lat p.n.e., ponieważ oprócz artefaktów z prymitywnej kultury archeolodzy znaleźli szkielety, które przypominają kształtem Elkhounda.

Elkhound norweski był używany do pilnowania domów, stad i hodowli. Po pierwszej wystawie psów w 1877 roku zorganizowanej przez Norweski Związek Myśliwych, Elkhound Norweski stał się obiektem zainteresowania. Po tym wydarzeniu hodowcy ustanowili rejestry i standardy rasy oraz ukształtowali go na poważnego konkurenta na ringu.

Obecnie Elkhound Norweski jest doskonałym towarzyszem rodziny, a także w innych psich karierach i sportach. Należą do nich ratownictwo, stróżowanie, fly ball, agility, konformacja i tropienie. Poza tym, wciąż mają zdolność polowania.

Osobowość Elkhounda

Norweski Elkhound lubi przebywać w miejscach, gdzie toczy się akcja, ponieważ uważa się za psa współistniejącego. Ze względu na ich niezależność, szkolenie ich jest trudnym wyzwaniem. Jednak po treningu okazują się być konsekwentne i stanowcze. Jeśli nie jest się stanowczym, to pies na pewno po nich przejdzie.

Jedną z fantastycznych cech Elkhounda Norweskiego jest to, że jest on opiekuńczy i oddany. Są również lojalni i przywiązani, co czyni ich najszczęśliwszymi istotami w pobliżu. Urodzony jako pies stróżujący sprawia, że jego szczekanie zapewnia poziom bezpieczeństwa przed intruzami.

Elkhound wymaga również wczesnej socjalizacji, gdy są młode. Powinny być narażone na różne doświadczenia, dźwięki, widoki i ludzi. Dzięki temu szczenię wyrasta na wszechstronnego psa. Niektóre ze strategii do wykorzystania to regularne zapraszanie gości i zapisywanie ich do przedszkola dla szczeniąt.

Wykorzystanie Elkhounda Norweskiego

Norweski Elkhound łączy w sobie cechy psów szpiców i psów gończych. To sprawia, że rasa jest hałaśliwy, czujny, niezależny, zabawny i odważny. Pies jest zawsze gotowy na przygodę i staje się szczęśliwszy, gdy przygoda ta odbywa się na świeżym powietrzu w zimnej pogodzie.

Codzienny ruch jest niezbędny dla norweskiego Elkhounda, aby zapobiec destrukcyjnym zachowaniom i frustracji. Poza tym jest przyjaźnie nastawiony do obcych, choć zdarza się, że kłóci się z nieznajomymi psami. Rodziny, które potrzebują Elkhounda w swoim gospodarstwie domowym mają za zadanie wytresować go, aby nie ciągnął na smyczy.

Wygląd i wielkość Norweskiego Elkhounda

Pies ma dumną postawę i jest lekko zbudowany, ale nie smukły. Ze względu na swój charakter, rasa ta nie powinna być zbyt ciężka, a jej budowa powinna być kwadratowa. Od czasu opublikowania pierwszej rasy, jej standard uległ tylko niewielkim zmianom.

Wcześniejsze standardy nie uległy zmianie, o czym świadczy obecny cel hodowlany. Teraz celem hodowlanym jest „szczególny nacisk na ciemną maskę, małe uszy, kwadratowo zbudowane, silne ciało, wysoko osadzony ogon, który jest mocno zakręcony nad linią środkową, gęsta, szara sierść bez sierści, dobrze kątowana i ruchy bez wysiłku.” Zalecany rozmiar dla suk i samców to odpowiednio 49 cm i 52 cm.

Ćwiczenie

Norweskie Elkhoundy są rdzennymi mieszkańcami Norwegii. Były one myśliwymi, co czyni je śledzić i śledzić myszy, a oni mogą kłusować kilka mil przez wiele dni, jeśli to konieczne. Ponieważ podczas polowania muszą podejmować własne decyzje, są niezależne i kochają wolność. W związku z tym, podczas ćwiczeń, właściciele nie powinni pozwalać im na włóczenie się po okolicy.

Zdrowie

Chociaż norweskie elkhoundy są ogólnie zdrowe, są podatne na niektóre choroby, tak jak inne rasy. Poniżej przedstawiono warunki zdrowotne:

Cysty łojowe

Torbiele pęcherzykowe tworzą się pod skżrą psa, od małych do dużych orzechżw włoskich i, w niektżrych przypadkach, pęknąć. Zwykle leczenie polega na chirurgicznym usunięciu.

Postępujący zanik siatkówki (PRA)

PRA to rodzina chorób oczu polegających na stopniowym pogarszaniu się stanu siatkówki. We wczesnych stadiach choroby, psy dotknięte chorobą stają się niewidome w nocy, a w miarę jej postępu tracą wzrok w ciągu dnia. Większość psów dotkniętych tą chorobą dobrze adaptuje się do utraconego lub ograniczonego wzroku, o ile otoczenie jest takie samo.

Zespół Fanconiego

Zespół Fanconiego jest chorobą dziedziczną, która jest poważna, i wpływa na nerki, jak również kanaliki reabsorbujące substancje. Skutkiem tego jest nieprawidłowy poziom aminokwasów, sodu, fosforanów, glukozy i wapnia. Objawy to pragnienie i nadmierne oddawanie moczu występujące od roku do siedmiu lat. W miarę postępu choroby, nerki zaczynają zawodzić, a objawami są wymioty, utrata apetytu, senność, bóle mięśni, utrata masy ciała i zanik mięśni.