Wees getuige van de huiveringwekkende jaarlijkse walvisjacht (Grindadráp) op Faeröer

Veel landen in Europa hebben gebieden op het vasteland en eilanden die deel uitmaken van het verenigde land, wat ook geldt voor Denemarken. Bezoekers van Denemarken weten dit misschien niet, maar Denemarken bestaat uit grote eilanden, waaronder Seeland, Jutland en Funen. Velen weten niet dat er nog twee andere gebieden zijn die deel uitmaken van Denemarken, namelijk Groenland en de Faeröer.

Ver in de Noord-Atlantische Oceaan liggen de Faeröer in het autonome gebied van Denemarken. Dit autonome gebied valt onder het koninkrijk Denemarken en maakt deel uit van Scandinavië met 18 kleine eilanden. Dit is het gebied waar elk jaar, vooral tussen juli en augustus, op honderden grienden wordt gejaagd om ze te doden.

Het doel is om hun vlees te proeven, de blubber van de bewoners van deze eilanden. Het behoud van natuur en leven staat in de voorste linie van de belangrijkste kwesties die in Denemarken worden nagestreefd. Schending van dierenrechten, natuurbehoud en het milieu behoren tot de belangrijkste aspecten die in Denemarken naar voren worden gebracht. Daarom hebben dierenactivisten in samenwerking met milieu- en natuurbeschermingsorganisaties deze jacht op walvissen veroordeeld.

Cultuur en tradities zijn ook enkele belangrijke gebieden in ons leven en ze zeggen dat het verstandig is om de verschillende manieren van leven van een volk te respecteren en te eren. De regering van de Faeröer zegt dat hun manier van jagen en het doden van walvissen een integraal onderdeel is van hun traditie en cultuur. Daarom zitten de hoofdrolspelers klem tussen het beschermen en behouden van dierenrechten of het respecteren van een cultuur.

Walvisvangst op de Faeröer

Dit is een vorm van drijfjacht waarbij verschillende walvis- en dolfijnsoorten, vooral grienden, in het ondiepe worden gedreven. Op de Faeröer wordt het soms grindadrap genoemd. De grienden worden meestal naar het ondiepe gedeelte gebracht om ze gestrand en hulpeloos te maken.

Later worden de walvissen elk jaar op een monsterlijke manier gedood. Uit de gegevens blijkt dat in de zomer minstens 700 langvinnige grienden op deze manier worden gevangen. Daarnaast zijn er ook honderden Atlantische witflankdolfijnen.

De walvisjacht op de Faeröer gebeurt al eeuwenlang en zelfs nu nog. Sinds hun vestiging hebben de Faeröers zich jarenlang tegoed gedaan aan griendenvlees en griendenblubber. En tot op heden is de drijfjacht op grienden op de Faeröer een gemeenschapsactiviteit gebleven die voor iedereen toegankelijk is.

Het is verrassend om te horen dat deze activiteit nu door een nationale wet wordt gereguleerd en tegelijkertijd op gemeenschapsniveau wordt georganiseerd. Een nadere blik op de verslagen van de activiteiten die tot nu toe hebben plaatsgevonden, onthult een soort afschuw en angst voor een dieren- en natuurliefhebber.

De geschiedenis: Waar het allemaal begon

De walvisvaart op de Faeröer gaat terug tot de^9e eeuw en voor de meeste inwoners van de Faeröer is deze praktijk een belangrijk onderdeel van hun geschiedenis. Deze praktijk blijkt vooral uit een blik op de Noorse nederzettingen tussen 800-900 na Christus in het Vikingtijdperk. In feite is het bijhouden van een register van hun kills ook iets dat lang geleden is begonnen.

Toen het christendom na 999 na Christus de Faeröer bezocht, begonnen de eilanders hun doden bij te houden. Dit was voornamelijk om belasting te betalen aan de koning van Noorwegen. Archeologisch bewijs wijst inderdaad op sporen van walvisjacht van griendenbotten in huishoudelijke overblijfselen.

Rond 1200 na Christus rapporteerden archeologen over de vondsten van griendenbotten en de wetten die werden ingevoerd om deze praktijk te reguleren. Er is veel bewijs gevonden in de Schapenbrief uit 1298, die schriftelijke verslagen van walvisdoden bevat. Wat een geweldige geschiedenis en cultuur maakte het mogelijk om statistische gegevens op te slaan die vanaf 1709 tot op heden praktisch betrouwbaar zijn. Ik heb verschillende culturele gebruiken gelezen en begrepen, maar deze van de eilandbewoners doorgrondt mijn emoties en begrip.

In de^20e eeuw werden de wetten en regels met betrekking tot de walvisvangst op de Faeröer echter aangescherpt. Dit werd voorgezeten door de Deense gouverneur en de Sheriff die het eerste ontwerp met de walvisvaartregels aan de Deense autoriteiten in Kopenhagen overhandigde. In juni 1907 en 1932 werd de allereerste moderne wetgeving voor de walvisvaart ingevoerd.

Hoe zit het met de Grindadráp-traditie?

De regering van de Faeröer en een groot deel van de bevolking van de Faeröer geloven dat de jaarlijkse praktijk een sterke manier van cultuur en traditie is. Ze willen zelfs dat het behouden blijft als een instituut van hun traditionele cultuur.

Veel buitenlanders hebben deze praktijk, die een fortuin betekent voor de mensen op de Faeröer, veracht en veroordeeld. De eilandbewoners hebben dit echter als respectloos en ondermijnend voor de traditie en cultuur van de Faeröer bestempeld. Hun regering gelooft zelfs dat dit kan worden toegeschreven aan inmenging en bemoeienis met de zaken van het gebied.

Het is echter een verrassing dat het niet alleen de cultuur van de eilandbewoners is, maar dat ook de Japanners hierin geloven. Volgens de Japanse overheid is de dolfijnenjacht in Taiji een vorm van traditie, vooral voor hun eetcultuur.

Tradities maken deel uit van de cultuur van mensen en moeten dus worden gerespecteerd. Het zijn tastbare representaties van waarden in een samenleving die ze vasthoudt. Maar wat betekent het eigenlijk als traditie de natuur en dierenrechten niet kan behouden en beschermen?

Het aspect van wreedheid en veiligheid

Er wordt hardnekkig beweerd dat de jacht- en dodingsmethoden zijn bijgeschaafd om ervoor te zorgen dat de gedode walvissen weinig schade ondervinden. Daarnaast is er ook de garantie dat alle jagers op dit moment een jachtvergunning moeten hebben om deel te mogen nemen aan de activiteit. Maar de meeste mensen die geloven in natuurbehoud en -bescherming geloven nog steeds niet dat dit zou moeten bestaan.

Dieren zijn speciale, onschuldige en lieve wezens en verdienen daarom geen zoekbehandeling in de naam van het eren en behouden van een traditie. Net als mensen hebben ook dieren hun eigen rechten en verdienen ze het om geliefd te zijn. Er kan veel meer gedaan worden, zoals het opofferen van het ene aspect ten opzichte van het andere.

Hoewel wetenschappers ook hebben onthuld dat griendenvlees en blubber ijzer, te veel eiwitten, vitamines en carnitine bevatten. Er is bezorgdheid geuit over de hoge concentraties kwik en PCB’s in walvissen, die slecht kunnen zijn voor de menselijke gezondheid.