Vlakbij Trondheim ligt de begraafplaats van de beroemde St. Olaf, de prachtige Nidaros kathedraal. St. Olaf, ook bekend als Olav Haraldsson, was de koning van Noorwegen in de periode 1015-1028. St. Olaf leidde de eenwording van het land vooruit en speelde een fundamentele rol bij de introductie van het christendom in Noorwegen. Na zijn dood speelde hij de grootste rol als nationale heilige.

Hij stond op gespannen voet met veel van degenen die hem eerder hadden gesteund; edelen, boeren en zelfs zijn eigen familie. Dit kwam deels door zijn meedogenloze beleid bij het confisqueren van bezittingen en het resolute gedrag bij de kerstening van het land, waarbij hij heidenen bekeerde.

St. Olaf ontsnapte naar Zweden na een onsuccesvolle strijd tegen de Deense koning. In 1029 zag St. Olaf een kans om terug te keren als koning van Noorwegen. Op zijn reis terug naar Noorwegen verzamelde hij een leger bestaande uit Zweedse, IJslandse en Noorse volgelingen en strijders. Hij kwam over Verdalen in Trondelag en ontmoette een boerenmilitie in Stiklestad, die volgens Snorre uit meer dan het dubbele aan mannen bestond onder leiding van beroemde prinsen en edelen. Het leger van St. Olav had geen schijn van kans.

De legendarische slag om Stiklestad was onvermijdelijk snel begonnen. Deze historische veldslag is een van de beroemdste van Noorwegen.

Nidaros kathedraal Trondheim

Heimskringla

Heimskringla is de bekendste saga van de Oudnoorse koningen. Het werd over IJsland geschreven door de historicus en dichter Snorri, die zelf Noorwegen en Zweden had bezocht. De manuscripten zijn een verzameling sagen over de geschiedenis van Noorse koningen. De bronnen van zijn werk worden betwist, maar de saga’s van eerdere koningen zijn opgenomen, evenals twaalfde-eeuwse Noorse mondelinge overleveringen en synoptische verhalen, met name alot van skaldische gedichten.

De dood van St. Olaf

Volgens Snorri werd St. Olaf gedood door drie wonden: Hij werd eerst in de dij gesneden, waarbij hij zijn zwaard weggooide. Daarna werd er een speer in zijn maag gestoken, totdat hij uiteindelijk aan de linkerkant een snee in zijn nek kreeg. Het was zijn pad.

Er werd een kerk gebouwd op de plek waar St. Olaf viel – de Stiklestadkerk. Volgens de traditie steunde St. Olaf tegen een rots toen hij stierf. Deze steen moet volgens de overlevering zijn ingemetseld in het altaar van de Stiklestadkerk. Olaf De steen was in de Middeleeuwen een bedevaartsoord en er werd gezegd dat de steen een goddelijke genezende kracht bezat. Het wordt betwist of de steen die nu achter het altaar in de kerk ligt de originele steen is. Het lichaam van St. Olaf werd kort na de slag naar Nidaros geleid. Vanwege de wonderen die naar verluidt na zijn dood gebeurden, werd Olaf Haraldsson heilig verklaard en draagt hij voortaan de naam Sankt Olaf, Sint Olaf of Olaf de Heilige.

De dood van St. Olaf staat voor de introductie van het christendom in Noorwegen.
Het lichaam van Olaf Haraldsson werd gebalsemd en het gemummificeerde lichaam werd vanaf ongeveer 1090 bewaard in de schrijn van St. Olaf in de kathedraal van Nidaros. Dit was een belangrijke noordse bedevaartplaats tot de Reformatie in 1537. Het grootste deel van het skelet ligt vandaag de dag waarschijnlijk ergens onder de vloer van de kathedraal.

Denk je dat je een reisverzekering nodig hebt?

Op de plek waar St. Olaf bleef liggen kwam de eerste winter een mooie bron – met water dat genezende kracht had. De bron werd later ingebouwd in de achthoek in de kathedraal van Nidaros en duizenden pelgrims stroomden hierheen om van het heilige water te drinken.
Eerst werd er een kleine houten kapel opgericht boven het graf van Olav en in 1070 bouwde koning Olaf Kyrre een stenen kerk – het was het begin van de kathedraal die we vandaag de dag kennen. De reputatie van St. Olaf als heilige groeide snel en als eeuwige koning van Noorwegen – Rex perpetuus Norvegiæ – was hij onze grootste martelaarskoning, bekend en bekend tot ver buiten de landsgrenzen. Ze gaven enorme bedragen aan de kerk, waardoor de grote kathedraal kon worden gebouwd.

Glasraam in de kathedraal van Nidaros

Eenvoudige kerk tot kathedraal

Na de dood van Olaf Kyrre werd de bouw voortgezet met de reconstructie van een Romaanse centrale toren en de lagere delen van het dwarsschip. In 1153 werd het aartsbisdom opgericht in Nidaros en de kathedraal stond onder controle van de aartsbisschop tot de afschaffing in 1537. Deze verhoogde drang om de St. Olav’s kerk in al zijn glorie uit te bouwen. De belangrijkste bouwer van de kathedraal vanaf 1160 was aartsbisschop Eystein Erlandsson. Hij bouwde de kapittelzaal en sacristie aan de noordkant van het altaar.

Eystein zette het werk in het dwarsschip voort voordat hij in 1179 het land moest ontvluchten. Tijdens zijn verblijf in Engeland kreeg de aartsbisschop het gotische koorgebouw in de kathedraal van Canterbury te zien. Hij was zo enthousiast over de nieuwe stijl dat hij ervan begon te dromen om van de kathedraal van Nidaros de grootste en machtigste van Noord-Europa te maken. Toen hij in 1183 terugkeerde naar Nidaros begon hij meteen aan Octagon – het hoofdaltaar. In 1248 bouwde aartsbisschop Sigurd Eindrideson de westbeuk – en later werd het schip verhoogd in een krachtige hooggotiek. Men neemt aan dat de hele kerk rond 1300 in zijn volle glorie was voltooid.

De kathedraal van Nidaros

Al in 1328 werd de kerk getroffen door de eerste brand en sindsdien volgden er nog twee branden in 1432 en 1531. In 1689 waaide de spits van de hoofdtoren in een stormachtige nacht om en in 1708 en 1719 werd de kerk opnieuw getroffen door branden. Het schip was nu al lang geruïneerd en afgesloten van de rest van de kerk.

Restauratie

Door een groeiend nationaal bewustzijn groeide de vraag naar de wederopbouw van de kathedraal tot de middeleeuwse grandeur. Daarom werd er in 1869 een apart bouwhuis opgericht, Nidaros Cathedral Restoration Workshop. De opdracht werd gegeven aan architect HE Schirmer. In de periode 1869-1873 leidde hij de restauratie van de kapittelzaal. Er was kritiek op Schirmer, omdat hij zorgde voor grote artistieke vrijheden in het restauratiewerk. In 1872 nam architect Christian Christie het werk over. Hij gebruikte archeologisch materiaal om alle aspecten van de kerkgeschiedenis bloot te leggen voordat hij aan het koor, de toren en het dwarsschip begon te werken.

Later werd besloten om het schip en het westelijke front te restaureren. Vanaf 1908 werd dit werk geleid door architect Olaf Nordhagen. Voor het grootste deel werkte er 90 man die het restauratiewerk deden, met 50 steenhouwers. Het schip was klaar in 1930, maar na zijn voorstel voor het ontwerp van het westelijke front zette architect Helge Thiis het werk voort vanaf 1928. Het westelijke front met de twee westelijke torens werd grotendeels voltooid in 1965, maar pas in 2001 werd de restauratie officieel voltooid. Het vervangen van de slechte stenen en het versterken van zwakke punten wordt echter voortgezet.

De Nidaros kathedraal-Trondheim

Toerisme

De kathedraal diende als het belangrijkste bedevaartsoord in Noord-Europa in de Middeleeuwen. Ook vandaag de dag is de kathedraal een populaire toeristische attractie. Toeristen volgen vaak de historische pelgrimsroutes om de spectaculaire kerk te bezoeken. In de kathedraal van Nidaros wordt de wake van St. Olav waargenomen. Dit religieuze en culturele festival staat in het teken van de sterfdag van St Olav. Toeristen volgen vaak de historische pelgrimsroute om de kathedraal te bezoeken voor deze en andere evenementen.